P U R I T Y
Hoe alles ons brengt tot onze kern
O N T S P A N N I N G
Zuivering op de meest onverwachte momenten…
Ik ben op zoek naar twee gedichten die ik vorige week per toeval ergens in mijn schrijfsels tegenkwam. Ik wil ze graag terugvinden, maar ik weet niet meer waar ze staan. Dus ik doorloop al mijn opgeslagen teksten en notities. Wat me natuurlijk in de verleiding brengt om in die teksten/notities te lezen. Wat is het interessant om bepaalde zaken opnieuw te lezen. Ik kom op een stukje. Een inzicht die ik vorig jaar had. Bij het verder lezen wordt een verlangen beschreven die, door dat inzicht naar voren kwam. Ik besef plotsklaps, dat dit verlangen is ingevuld! Wauw… dit komt binnen in mijn hart. Mijn hart gaat open en deze opening brengt me onvermijdelijk dieper in mezelf. Zuivering. Want vanuit die opening komt nu een inzicht. Gekoppeld aan een diepe, oude, pijnlijke, beschamende, ‘goed weg gestopte’ herinnering. En geheel ongevraagd en totaal niet verwacht, wordt ik overspoeld met diep oud verdriet. Tranen stromen abrupt en overvloedig uit mijn ogen. Verdriet, diep vanuit mijn lichaam, diep vanuit mijn celgeheugen. Schuld en schaamte. Mijn lichaam voelt zich een verrader. Het vond iets leuk, wat niet leuk mocht gevonden worden. Want diep van binnen wist ik dat het niet ok was, wat er gebeurde. Ik wist het en toch reageerde mijn lichaam anders. Dus mijn lichaam verraadde me. Vanaf dat punt zat onze samenwerking eigenlijk niet meer snor. De samenwerking tussen mijn lichaam, mijn denken en mijn dieper weten, tussen mijn lichaam en ik. Er kwam een kink in de kabel. Mijn lichaam reageerde anders dan ik wou. En onbewust, nam ik het mijn lichaam, en mezelf dus, kwalijk. En dat zorgde voor verdriet. Verdriet die al zovele jaren latent aanwezig was in mijn lichaam. Die mijn latere ervaringen onrechtstreeks heeft beïnvloed. Die al wel es in een andere vorm zichtbaar werd en voor een groot stuk mocht helen. Maar blijkbaar nog niet helemaal.
Nu is het tijd voor vergeving. En zuivering voor dit gebeuren…
“Je hebt me niet verraden lieve lichaam. Het was niet verkeerd. Je deed ook maar, wat er op dat moment kwam. Je voelde ook maar, wat er op dat moment voelbaar was. Ik zie je niet als verrader. Ik beschuldig jou niet van verraad. Dus vereenzelvig je niet met het label verrader. Met fout doen, verkeerd doen. Aub lieve lichaam, laat het maar helemaal gaan nu, het is jou vergeven. Ik vergeef nu mezelf. Ik kon er niets aan doen. Ik was onschuldig. Ik was en ben onschuldig. En ik mag vertrouwen. Als het voor mij niet klopt, als ik het niet wil, ook al reageert mijn lichaam anders of weet ik dat het anders kan reageren, dan nog mag ik mijn wil volledig respecteren. Ik mag een grens hebben en aangeven. En zo kan ik volop mezelf zijn. En mezelf accepteren en trouw blijven aan mezelf. En zo kan ik en mijn lichaam ook echt genieten. Zoals nu, genieten van een verlangen die werkelijkheid is geworden. Ik mag genieten van het wonder die ik ben. Ik hou van me en ik hou van mijn lichaam.”
Ragna
18 augustus 2024